Blog Hendrik-Jan van Arenthals: Poppen
‘Wat mevrouw de vice-president opviel, was dat ze allemaal een andere gelaatsuitdrukking hadden.’ Tijdens het formele diner met het provinciebestuur van Minhang ben ik even afgedwaald, druk bezig met pogingen vast te stellen, wat er nu weer op mijn bord ligt. Waar gaat dit over? Het betoog van de bijna-baas van het nabij Shanghai gelegen district blijkt te draaien om poppen, oefenpoppen voor verpleegsters in opleiding. ‘Op deze manier leren jullie studenten dat ieder mens anders is. Jullie bieden veel meer individuele aandacht dan wij.’
De Chinese tolk vertaalt de woorden van onze gastvrouw in hakkelend Engels. Om mij heen aan de uiterst chique ronde tafel zijn minder belangrijke mannen luidruchtig hun soep aan het slurpen en kijken mijn reisgenoten van Scalda en de gemeente Terneuzen enigszins twijfelend naar de daarin drijvende vlees-in-vet-bal. Het zaken doen zit erop. De afspraken over mogelijke gezamenlijke programma’s en uitwisselingen tussen Zeeland en Shanghai zijn gemaakt. Het is tijd voor een informeel praatje, via twee vriendelijk knikkende, altijd glimlachende vertalers.
We zetten met Scalda, onder meer in het kader van ons door de overheid gefinancierde excellentieprogramma, volgende stappen in internationalisering. Meerdere clusters hebben intensieve contacten met allerlei landen. Zo zijn er tegelijk met ons kwartet twee docenten van ICT in China. Zelfs onze Ondernemingsraad doet een gesubsidieerde duit in het zakje door met zijn allen een studieweek te beleggen in Zuid-Spanje. In het land van het Rode Boekje maken onze studenten Welzijn en Zorg vanaf oktober dit jaar kennis met ‘Chinese medicine’, met de cultuur, de zorgstructuur en het onderwijs.
Zelf hebben we ervaren hoe verrijkend dat is. We hebben uiteraard veel belangstelling voor de historie van het land, de oude tempels en gewoonten. Onze gastheren laten ons echter veel liever het moderne Shanghai zien: Pudong, met een skyline waar Manhattan wat bleek bij afsteekt en in het midden het op-een-na-hoogste gebouw ter wereld; of Nanjing Road, met vooral westerse warenhuizen met een centrale hal waar je een middelgroot Nederlands voetbalstadion in kwijt kunt. Over de dingen uit het verleden, inclusief de uitwassen van hun eigen partij, spreken ze minder graag. Het gaat om de ontwikkeling, innovatie en vooruitgang: toekomst.
De vice-president gaat, na een paar happen tofoe in een gele, zoetzure saus met krab, nog even verder over haar bezoek aan Scalda in Goes, eerder dit jaar. De mooiste complimenten komen van ver. Het beeld van de poppen blijkt niet op zichzelf te staan. Eerder had ik iets verteld over onze waarden. Instemmend gemompel. ‘Jullie tonen jullie studenten respect; en niet alleen jullie studenten, maar ook de medewerkers.’ Kennelijk is dat bijzonder… ‘Eigenlijk zijn jullie niet zo maar een school, maar een soort van gemeenschap. Daarom hebben jullie zo’n hoge kwaliteit.’ Daar kan ik mee thuis komen, bedenk ik. Na zo’n twintig gangen komt er eindelijk vers fruit. Tijd voor het dessert.